Dzieci z ADHD są dziećmi trudnymi, wymagającymi większego wkładu pracy, większej cierpliwości, bardziej przemyślanego, konsekwentnego działania dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów wychowawczych.
Będąc uciążliwe, kłopotliwe, wprowadzają dorosłych w stan zdenerwowania, z czasem nawet wyczerpania. Nauczyciele „wychodzą ze skóry”, a rodzice mają ciężki wychowawczy „orzech do zgryzienia”. Zaczynają się wzajemne oskarżenia, które nie rozwiązują problemów. Lekarstwem dla nich będzie odnalezienie w nas dorosłych swoich sojuszników oraz przekonanie ich o tym, że ich problemy są także naszymi.
W naszym otoczeniu z roku na rok zwiększa się liczba dzieci wykazujących cechy nadruchliwości, nadwrażliwości emocjonalnej i zaburzonej koncentracji uwagi. Jeżeli wzbudza to w nas rodzicach, nauczycielach, pedagogach, psychologach i lekarzach niepokój, to nie myślmy o nich jako niegrzecznych, niewychowanych, rozkapryszonych dzieciakach. Możliwe jest, że dziecko cierpi na Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z Deficytem Uwagi – ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder).
Zespół hiperkinetyczny znany jest na świecie od ponad 140 lat i leczony już w latach dwudziestych ubiegłego wieku. Na przestrzeni tego okresu w literaturze pojawiły się różnorodne określenia tego zespołu np. zespół hiperkinetyczny wieku dziecięcego, lekka encefalopatia, wczesnodziecięcy zespół psychoorganiczny czy ZDUN – zespół deficytu uwagi i nadruchliwości. Obecnie oficjalnie stosuje się dwie nazwy:
Greckie słowo „diagnoza” oznacza dokładne rozpoznanie. Dlatego zdiagnozowanie zespołu hiperkinetycznego jest niezwykle trudne, ale zarazem bardzo istotne. Wynika z tego, iż zespół bardzo często jest mylony z innymi chorobami o podobnych objawach i występuje w połączeniu z innymi zaburzeniami. Kolejną barierą jest stwierdzenie czy symptomy właściwe dla określonego przedziału wiekowego są syndromem choroby, czy właściwymi zjawiskami charakterystycznymi dla normalnego rozwoju dziecka.
Ze względu na powyższe komplikacje jest ważne, aby diagnozę stawiał specjalista biegły w psychiatrycznym diagnozowaniu. Należy zaznaczyć, że postawienie diagnozy wymaga również wiedzy, doświadczenia i kwalifikacji osoby diagnozującej.
- Tamara Olszewska-Watracz - Przewodnicząca Koła ADHD i ZA, Kierownik SPWD dla dzieci i młodzieży z ADHD i ZA.
Będąc uciążliwe, kłopotliwe, wprowadzają dorosłych w stan zdenerwowania, z czasem nawet wyczerpania. Nauczyciele „wychodzą ze skóry”, a rodzice mają ciężki wychowawczy „orzech do zgryzienia”. Zaczynają się wzajemne oskarżenia, które nie rozwiązują problemów. Lekarstwem dla nich będzie odnalezienie w nas dorosłych swoich sojuszników oraz przekonanie ich o tym, że ich problemy są także naszymi.
W naszym otoczeniu z roku na rok zwiększa się liczba dzieci wykazujących cechy nadruchliwości, nadwrażliwości emocjonalnej i zaburzonej koncentracji uwagi. Jeżeli wzbudza to w nas rodzicach, nauczycielach, pedagogach, psychologach i lekarzach niepokój, to nie myślmy o nich jako niegrzecznych, niewychowanych, rozkapryszonych dzieciakach. Możliwe jest, że dziecko cierpi na Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z Deficytem Uwagi – ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder).
Zespół hiperkinetyczny znany jest na świecie od ponad 140 lat i leczony już w latach dwudziestych ubiegłego wieku. Na przestrzeni tego okresu w literaturze pojawiły się różnorodne określenia tego zespołu np. zespół hiperkinetyczny wieku dziecięcego, lekka encefalopatia, wczesnodziecięcy zespół psychoorganiczny czy ZDUN – zespół deficytu uwagi i nadruchliwości. Obecnie oficjalnie stosuje się dwie nazwy:
- Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi (deficytem uwagi), jako tłumaczenie pojęcia Attention Deficit Hyperactivity Disorder brzmiącego w skrócie ADHD i tak stosowanego powszechnie. Sformułowany został na podstawie czwartej, pochodzącej z roku 1998, wersji Klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (DSM IV – TR).
- Zespół hiperkinetyczny (zaburzenia hiperkinetyczne), jako nazwa zaproponowana przez Światową Organizację Zdrowia w 1992 roku, w międzynarodowej klasyfikacji chorób (ICD – 10), od tłumaczenie terminu Hyperkinetic Disorder. I ta nazwa jest obowiązująca i stosowana w polskiej nomenklaturze medycznej.
Greckie słowo „diagnoza” oznacza dokładne rozpoznanie. Dlatego zdiagnozowanie zespołu hiperkinetycznego jest niezwykle trudne, ale zarazem bardzo istotne. Wynika z tego, iż zespół bardzo często jest mylony z innymi chorobami o podobnych objawach i występuje w połączeniu z innymi zaburzeniami. Kolejną barierą jest stwierdzenie czy symptomy właściwe dla określonego przedziału wiekowego są syndromem choroby, czy właściwymi zjawiskami charakterystycznymi dla normalnego rozwoju dziecka.
Ze względu na powyższe komplikacje jest ważne, aby diagnozę stawiał specjalista biegły w psychiatrycznym diagnozowaniu. Należy zaznaczyć, że postawienie diagnozy wymaga również wiedzy, doświadczenia i kwalifikacji osoby diagnozującej.
- Tamara Olszewska-Watracz - Przewodnicząca Koła ADHD i ZA, Kierownik SPWD dla dzieci i młodzieży z ADHD i ZA.
